En wat ga je nu doen dan?

Vorige maand besloot ik definitief de knoop door te hakken. Ik ga stoppen op school. Daar werk ik nu nog twee dagen in de week. Ik schreef er al eerder over en deelde dat op Facebook en LinkedIn. Daar legde ik uit wat de reden is dat ik stop.  Natuurlijk deelde ik mijn besluit ook op de ‘juiste’ manier met de directie middels de traditionele brief. Naar aanleiding van die brief volgde er nog een kort gesprek met de huidige directeur. Hij stelde mij wat belangstellende vragen, zoals “Kun je het je veroorloven om te stoppen?” en “Wat ga je ervoor in de plaats doen?”. We kwamen als snel tot de conclusie dat er voor mij, op dit moment, ‘geen passende plek meer is binnen de organisatie’ en dat het goed is dat ik kies voor mijn eigen pad.

Vandaag viel mijn ontslagbrief op de mat en staat het zwart op wit. Vanaf 1 augustus ben ik niet langer in dienst van de school.

Het voelt goed. Het onderwijs past mij niet meer. Eigenlijk heeft het nooit helemaal goed gepast. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik in een net iets te krappe jas rondliep. Ik dacht anders dan veel collega’s over wat een kind nodig heeft als het bepaald (lees: ongepast) gedrag laat zien. Dat gaf mij het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Het zou allemaal wel beter gaan als ik maar gewoon wat minder ‘soft’ zou worden. Ik ging mij aanpassen, was altijd bang het niet goed genoeg te doen (en dat was vervolgens ook het enige dat ik nog kon zien; dat het niet goed genoeg was wat ik deed) en raakte overspannen.

Na een aantal maanden thuis, gesprekken met de psycholoog, sessies bij de haptonoom, een mindfulnesstraining en heel veel yogalessen, nam ik deeltijdontslag en ging ik minder uren werken op school. Ik volgde daarnaast verschillende opleidingen en startte met andere activiteiten. Ik begon mijn eigen bedrijf. De laatste jaren durfde ik mezelf weer te laten zien en horen, ondanks wat anderen daarvan denken – of wat ík denk dat anderen daarvan denken. Ik kwam erachter dat er gelukkig ook collega’s zijn die net zo denken als ik. Ik mocht een aantal andere taken gaan vervullen binnen school die beter bij mij passen en ik bleef. Ik was blij met de onderwijsvernieuwingen waarmee werd gestoeid, omdat die zoveel beter passen in de huidige maatschappij en de kinderen van deze tijd. Maar er kwam een nieuwe directeur en het roer ging om. Niet radicaal, maar toch een paar graden, die zorgen voor een andere koers. De nieuwe eindbestemming zag ik niet zitten. Dus (om bij dezelfde beeldspraak te blijven) ik moest van boord. Niets ten nadele van de school. Het past alleen niet bij mij.

Wanneer ik het er met mensen over heb dat ik ga stoppen op school, volgt bijna altijd gelijk die vraag, die de directeur mij ook al stelde: “Wat ga je dan nu doen?”. Mijn eerste reactie is “Meer werken in mijn eigen praktijk.” En dan komt de vervolgvraag “Kun je daarvan rondkomen dan?” Eerlijk? Nee. Ik kan niet blijven leven zoals ik dat nu doe. Ik mis de zekerheid van een vast inkomen. Ik zal andere keuzes moeten maken. Maar het zijn wel míjn keuzes. Ik kan mijn eigen koers varen. Doen waar ik achter sta en waar ik blij van word. Dat betekent misschien ook wel, dat er helemaal niets anders in de plaats komt voor die uren die ik nu op school doorbreng en dat ik een deeltijdsabbatical neem… Als ik speel met dat idee merk ik bij mezelf meteen allerlei gedachtes die gaan over angst en die oude overtuiging dat ik het niet goed genoeg doe. Maar als ik daar gehoor aan geef, dan ga ik heel hard aan werk met iets dat ook niet helemaal goed past.

Als ik goed naar mezelf luister, weet ik dat ik de tijd mag nemen om te voelen wat voor mij het beste past, vanuit rust en vertrouwen dat er wel iets anders op mijn pad komt. Want waar één deur sluit, gaat een andere deur open.

12 gedachten over “En wat ga je nu doen dan?

  1. Nynke schreef:

    Lieve Nicolette,

    Jouw inbreng en expertise gaat heel hard gemist worden. In ieder geval veel succes met je praktijk en ik hoop elkaar nog eens tegen te komen in onze volgende werkomgeving.

    Liefs,
    Nynke

  2. Anne schreef:

    Ha Nicolette,

    Ken jij dit gedichtje van Hans en Monique Hagen?

    WENS

    als de maan komt
    valt de nacht
    ik val nog niet in slaap
    ik kijk omhoog
    ik wacht
    als er een ster valt
    zeg ik stil
    wat ik het allerliefste wil.

    Was er niet laatst een sterrenregen?

    Anne

  3. Peter schreef:

    Lieve Nicolette,
    Het gaat jou lukken. Ik ga je inbreng en nog meer, jouw persoonlijkheid missen. Goed dat je je hart volgt, ik blijf jou hier volgen.
    Carpe Diem.

    Warme groet,
    Peter.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *